atha khalu bhagavāṃs tasyāṃ velāyām imā gāthā abhāṣata // sarve pi sattvāḥ sugatā bhaveyuḥ viśuddhajñānāḥ paramārthakovidā / te kalpakoṭīm atha vāpi uttariṃ sukhāvatīvarṇa prakāśayeyuḥ /1/ kṣaya kalpakoṭīya vrajeyu tāś ca sukhāvatīye na ca varṇa antaḥ / kṣayaṃ na gacchet pratibhāna teṣāṃ prakāśayantāna 'tha varṇamālā /2/

さて、世尊は、そのとき、これらの偈頌を説かれた。 「（一）一切の衆生たちもまた、善逝となり、 清浄な智をもち、最高の意義を熟知する者となり、 かれらは、千万劫の間、あるいはそれ以上にも、 極楽の讃嘆を説き明かすであろう。 （二）そして、この千万劫が尽きようとも、 極楽の讃嘆は終わらない。 またかれら讃嘆を連ねて説き明かす者たちの、 弁才も尽きることがないであろう。

§25. Then the Bhagavat at that time spoke the following verses:

དེ་ནས་དེའི་ཚེ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་འདི་དག་བཀའ་སྩལ་ཏོ། །སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་བདེ་བར་གཤེགས་གྱུར་ལ། །དམ་པའི་དོན་མཁས་ཡེ་ཤེས་རྣམ་དག་སྟེ། །དེ་དག་བསྐལ་པའམ་འོན་ཏེ་ལྷག་པར་ནི། །བདེ་བ་ཅན་གྱི་བསྔགས་པ་རབ་བརྗོད་ཀྱང། །བསྔགས་པའི་ཕྲེང་ བ་རབ་ཏུ་བརྗོད་པ་ན། བསྐལ་པ་བྱེ་བ་དེ་དག་ཟད་འགྱུར་གྱི། །བདེ་བ་ཅན་གྱི་བསྔགས་པ་མཐར་མི་ཕྱིན། །དེ་དག་སྤོབས་པའང་ཟད་པར་འགྱུར་མ་ཡིན། །

de nas de'i tshe bcom ldan 'das kyis tshigs su bcad pa 'di dag bka' stsal to/ /sems can thams cad bde bar gshegs gyur la/ /dam pa'i don mkhas ye shes rnam dag ste/ /de dag bskal pa'am 'on te lhag par ni/ /bde ba can gyi bsngags pa rab brjod kyang/ /bsngags pa'i phreng ba rab tu brjod pa na/ bskal pa bye ba de dag zad 'gyur gyi/ /bde ba can gyi bsngags pa mthar mi phyin/ /de dag spobs pa'ang zad par 'gyur ma yin/ /

それからその時世尊はこれらの頌を仰せられた。 （1）一切衆生が善逝となって、正義を知る智が完全清浄で、彼等は一劫或は余劫において、極楽の讃歎を善説するに、 （2）讃歎の連続を最もよく説くならば、千万劫のそれらが尽くるとも、極楽の讃歎は終りに達しない。彼等は雄弁であっても尽きることとはならないのである。